“Het is net alsof je ín de vitrine staat!”, zeggen bezoekers van de ‘Spiegelkamer’. En dat was precies de bedoeling van het museum van Volkenkunde. Met aan elkaar gemonteerde matrixframes maakten we een lange wand waarop een deel van de collectie is te zien. Geprint op doek dat geen licht doorlaat, zodat je niets ziet van wat erachter zit of van de frames zelf.
Spiegels aan weerskanten maken het ‘vitrine-gevoel’ compleet. Die maakten we trouwens niet.
Wat we dan weer wel maakten, zijn de stickers op de glazen gevel van de achteringang van het museum. Technisch gezien een compleet andere tak van sport, maar in aanpak weer heel vergelijkbaar met de ‘Spiegelkamer’. Volkenkunde had een beeld, en wij zorgden dat het werkelijkheid wordt; luisteren, meedenken, inmeten, plan maken, uitwerken, produceren en monteren. Dat kun je gerust aan ons overlaten.
